Το Φως του Κόσμου. Μια ζωγραφική παραμυθία με ιστορημένους αγίους του Αγίου Όρους.
Αντικρύζοντας τα έργα του Κόρδη, καθίσταται σαφές πως το χρώμα αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της τέχνης του. Αγαπά το χρώμα και η τεχνική του να αναμειγνύει ένα φάσμα αποχρώσεων από τρία ή τέσσερα μόνο χρώματα δίνει ένα αποτέλεσμα αντίστοιχο των απαλών, τριτογενών τόνων που χαρακτηρίζουν τις πιο εκλεπτυσμένες φάσεις της Βυζαντινής τέχνης. Αλλά το χρώμα δεν είναι μόνο μια εντύπωση αλλά θεμελιώδες στοιχείο. Γεμίζει την επιφάνεια της εικόνας με ένα βάθος που δεν μπορεί να οριστεί στον χώρο αλλά που ανταποκρίνεται στην οπτική μας, είναι δε τόσο ζωντανό όσο οι περίκλειστες με χρυσό εικόνες του παρελθόντος. Μπροστά σε αυτό το βάθος, οι αναπαριστώμενες μορφές είναι κι αυτές όλο χρώμα όπως λέει ο Κόρδης, "Οι Βυζαντινές μορφές είναι χρώμα, δεν έχουν απλά χρώμα". Οι Βυζαντινοί το καταλάβαιναν αυτό, όπως φαίνεται από τα λόγια του Νικολάου της Αντίντης: "...υπάρχει μια τρίτη επιβεβαίωση πως [όσα λαμβάνουν χώρα στη Λειτουργία] αντιπροσωπεύουν και το σύνολο του ερχομού και της οικονομίας Του για εμάς... Ποιο είναι αυτό; Είναι η ανύψωση των αγίων εικόνων μέσω του χρώματος".
Τα χρώματα είναι η ουσία των εικόνων. Επειδή τα χρώματα συχνά φωτίζονται, οι ιστορικοί τέχνης έχουν πει πως το Βυζάντιο χρησιμοποιεί το φως σαν χρώμα. Αλλά το φως τροποποιεί τη φόρμα - το χρώμα είναι αυτό που τη διαμορφώνει, ξεκινώντας από τον προπλασμό. Annemarie Weyl Carr, Διακεκριμένη Ομότιμη Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης.